ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΚΟΧΩΡΙΟΥ ΝΑΟΥΣΗΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΚΟΧΩΡΙΟΥ ΝΑΟΥΣΗΣ
Το σχολείο του Αρκοχωρίου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Το κτήριο στη μορφή που βρίσκεται σήμερα,χτίστηκε το 1927.Πριν από αυτό για σχολείο υπήρχε ένα μικρό σπιτάκι.Αργότερα ο Τούρκος μπέης παραχώρησε ένα ένα μικρό χώρο στο κονάκι του για να πηγαίνουν μόνο αγόρια να μαθαίνουν λίγα γράμματα. Αργότερα όταν έφυγαν οι Τούρκοι κατεδαφίστηκε όλο το κονάκι του Τούρκου μπέη και έγινε το σχολείο που υπάρχει μέχρι και σήμερα,στο οποίο άρχισαν να πηγαίνουν και αγόρια και κορίτσι
Εγώ γνωρίζω το σχολείο γιατί κάθε καλοκαίρι κάνω διακοπές στο Αρκοχώρι στο σπίτι του παππού μου
Το σχολείο από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 έκλεισε,γιατί δεν υπήρχαν μαθητές.Το χωριό άδειασε λόγω φτώχειας.Οι κάτοικοί του έφυγαν οι περισσότεροι στην Γερμανία για να βρουν δουλειά.
Φέτος βάφτηκε ,καθαρίστηκε και έγινε μουσείο με εκθέματα, φωτογραφίες, βιβλία και αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν στα χρόνια της λειτουργίας του καθώς και αντικείμενα λαϊκής παράδοσης.
Το σχολείο έχει έναν όροφο.Το ισόγειο μέρος είναι όλο ντυμένο με πέτρα.Ο πρώτος όροφος είναι από τσιμέντο και τούβλα.Τα παράθυρα είναι μεγάλα και ψηλά.Η σκάλα της εισόδου οδηγεί σ΄ένα τετράγωνο μεγάλο μπαλκόνι.Ο πρώτος όροφος που αποτελεί το σχολείο,διαθέτει δύο μεγάλες αίθουσες,μια αριστερά και μια δεξιά.Στο κέντρο υπάρχει ένα μεγάλο γραφείο-βιβλιοθήκη.Στη μια αίθουσα έκαναν μάθημα οι τρεις μεγάλες τάξεις και στην άλλη οι τρεις μικρές.Οι αίθουσες είναι ευρύχωρες,ηλιόλουστες, με ξύλινο πάτωμα και ξύλινα ταβάνια.
Μέσα στους χώρους ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα μεγάλα ξύλινα πράσινα θρανία που υπήρχαν και τότε, καθώς και οι έδρες των δασκάλων. Στους τοίχους είναι κρεμασμένες εικόνες ηρώων του 1821 και χάρτες. Τώρα που έγινε μουσείο υπάρχουν και φωτογραφίες από τάξεις μαθητών παλιότερων ετών και παραδοσιακές φορεσιές.
Η μαμά μου πήγε για λίγο στο σχολείο αυτό ως νήπιο. Ήδη τότε που πήγε οι μαθητές ήταν πολύ λίγοι, για αυτό και χρησιμοποιούνταν η μια τάξη, όπου σ΄αυτήν υπήρχαν μαθητές από τα νήπια μέχρι την έκτη τάξη. Ο δάσκαλος ασχολούνταν κυρίως με της μεγάλες τάξεις ενώ οι μικροί έκαναν εργασίες στο χαρτί, που τους έβαζε ο δάσκαλος, για να κάνουν ησυχία.
Εγώ κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί λυπάμαι λίγο γιατί το σχολείο είναι σιωπηλό ενώ ο παππούς μου λέει ότι όταν πήγαινε αυτός το σχολείο είχε 100 παιδιά και σχεδόν δεν τα χωρούσε. Ελπίζω κάποτε να ξανακατοικηθεί το χωριό και να γεμίσει το σχολείο πάλι με χαρούμενες φωνές.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΟΥΜΗ
Naousa Time